Lisa i geniusz z szafy

Opowieść-oszustwo, opowieść-żart, opowieść-gra. Czy może – poważny eksperyment w zbliżeniu odległych epok? Jewgienija Rusinowa otwiera portal do podróży w czasie prosto w szafie współczesnej uczennicy. A zaraz potem – zamyka go, łapiąc w pułapkę czasu tego, kogo inaczej ani ta... uczennica, ani my nigdy byśmy nie usłyszeli i nie zobaczyli na żywo. Geniusz Renesansu nie będzie mógł się wymknąć bez pomocy Lisy, która ma swoje problemy. Nie fantastykę, a zwyczajne problemy wieku dorastania: z rodzicami, z przyjaciółką, z samooceną. Opowieść iskrzy komicznymi nieścisłościami: geniusz – i życie codzienne, starożytność – i postęp. Ale w efekcie pokazuje nam nie różnice, a pole wspólnych wartości i idei. W końcu, pomimo różnic epok, jest czas, który łączy światowej sławy geniusza z przeciętną współczesną uczennicą. To – czas wczesnej młodości. Osobista epoka śmiałych nadziei, nagłych odkryć, pragnienia zrozumienia siebie i pierwszej determinacji, by upierać się przy tym, co wydaje się ważne. Wyjść z szafy – ta szansa w opowieści jest dana nie tylko młodzieńcowi z przeszłości, ale i dziewczynce z naszych czasów. Wyjść poza ramy zwyczajowego czasu – i dziecięcej pozycji. Geniusz z szafy i dziewczynka Lisa poradzą sobie z problemami razem. I tymi fantastycznymi, i codziennymi. Bo znajdą to, co wspólne, co łączy nastolatków przez wieki: pragnienie przekształcenia tego świata. Niech nawet czasem wygląda to zabawnie, jak w gorączce pościgu, wymyślony przez młodego geniusza brzuchaty pojazd. Można dyskutować, czy Jewgienii Rusinowej udało się odgadnąć wielką tajemnicę Mony Lisy. Ale na pewno udało jej się posadzić Leonarda da Vinci przed laptopem. A co z tego wynikło – czytajcie sami.