Cukier na spierzchniętych ustach

Przyzwyczaiłam się być niewidzialna. Mimika gwarantująca mi bezpieczeństwo. Niewidzialność w domu – ochrona przed pobiciem; niewidzialność na uniwersytecie – nikt nie wnika w duszę. Z pozycji niewidzialnej wygodnie obserwować innych, jaśniejszych rówieśników. Zabawnie jest widzieć, jak wierzą w księcia na... białym koniu. Jedyna poprawka: współczesni książęta dawno przesiadli się z koni do drogich samochodów, a teraz nazywają się majstra. Byłam niewidzialna dla wszystkich. Szczególnie dla majstrów. Dopóki jeden z nich przypadkowo mnie nie zauważył, czyniąc widoczną dla wszystkich. Pozbawiając jedynej ochrony, którą miałam, zmusił mnie do odsłonięcia się nie tylko przed nim, ale i przed samą sobą. Okazuje się, że ja też wierzyłam w pięknych książąt…