Boso po popiołach. Książka druga

Uwielbiam uwalniać swoje pierwotne instynkty. Nigdy nie kłamią, nie mylą się w najważniejszych sprawach. Zaufałem im pewnego razu, widząc w namiocie Adama Saadata jego zuchwałą blond córkę, która zażądała oddania jej tygryska. Już wtedy złamała wszystkie możliwe zasady, przykuwając uwagę... każdego, kto był w środku. Nikt nie patrzył na mnie tak bezpośrednio i otwarcie przez wiele lat. Żadnego cienia szacunku ani uległości w niebieskich, odważnych oczach. Bezpośrednia ciekawość i figlarny wyzwanie. Mała dziewczynka, obiecująca stać się oszałamiająco olśniewającą kobietą. Wystarczyło mi kilka sekund, aby wyraźnie wyobrazić sobie ją za pięć, dziesięć, piętnaście, trzydzieści lat i zrozumieć - chcę patrzeć, jak te lata będą mijać obok nas. - Jestem córką szejka, a ty? - Nie miała pojęcia, kto przed nią stoi, a mnie wystarczyła jedna minuta, aby podjąć decyzję. - Jestem twoim przyszłym królem, Alicjo. Jestem twoim przyszłym tatim. A dziś wystarczyło mi jedno dotknięcie, aby poczuć, a raczej, wyczuć w niej swoje kontynuację.